" Dla Mary Keaton Brałaś mnie za rękę i szłyśmy do lasu, gdzie zdejmowałaś zasłonę z mojej wyobraźni i pokazywałaś mi cudowne rzeczy: miejsca, w których mieszkają wróżki, tańczą duchy, a krasnoludki chowają się przed chochlikami. Ta zasłona nigdy nie opadła z powrotem. Szkoda , że cię tu nie ma i nie możesz tego zobaczyć.
( Piękno naznaczone złem... Miłość naznaczona klątwą...) Najdroższa, piękna Ari, jeśli czytasz ten list, to znaczy, że mnie znalazłaś. Miałam nadzieję że do tego nie dojdzie. Przepraszam, że Cię porzuciłam. Wiem, że to słabo zabrzmi, ale nie było innego wyjścia. Wkrótce zrozumiesz dlaczego i za to też Cię przepraszam. Zakładam, że dostałaś to pudełko w Rocquemore, więc teraz musisz uciekać. Trzymaj się z dala od Nowego Orleanu i od tych, którzy mogą Cię rozpoznać. Tak bym chciała móc Cię uratować. Serce mi pęka na myśl, że staniesz w obliczu tego, co sama przeżyłam. Bardzo Cię kocham, Ari. I przepraszam. Przepraszam Cię za wszystko. Nie jestem stuknięta. Zaufaj mi. Proszę córeczko, uciekaj. Mama Ari jest wściekła, zbuntowana i za wszelką cenę chce przezwyciężyć klątwę. W tym celu musi pojechać do Nowego Orleanu. Miasta, gdzie czekają na nią niebezpieczne przygody i równie niebezpieczna miłość. Miasta, do którego lepiej się nie zbliżać... Miasta, które po gigantycznej katastrofie jest pełne odmieńców, wampirów, czarodziejów, hybryd. Na ich tle Ari wydaje się zwykłą dziewczyną, a jednak to właśnie ona wzbudza największy lęk..."
Fragmenty z książki
" Buzująca emocjami opowieść o miłości, tajemnicach i sile dobra. Na początku jest grom z jasnego nieba. Jedno spojrzenie, jeden dotyk, jedno słowo. Od tej chwili życie dwojga ludzi zmieni się bezpowrotnie. Ona wreszcie zmierzy się ze swoim strachem przed bliskością. On odkryje prawdę o sobie i swojej rodzinie. Czy czeka ich wspólna przyszłość? Anna Ficner - Ogonowska zabierze Cię w świat prawdziwych uczuć, silnych przeżyć i dramatycznych wydarzeń. Okruch to niezwykła powieść, która przywraca wiarę w sens życia i pozwala zrozumieć, czym jest odpowiedzialna miłość. ********* To prawda, że jedna iskra wystarczy, by wywołać pożar i zniszczyć wszystko wokół. Ale jeden dobry okruch pamięci wystarczy, by wiele zachować, by karmić się nim przez całe życie. Zrozumiałam, że to moja jedyna nieskończoność".
Fragmenty z książki
" Codziennie to samo... Rachel każdego ranka dojeżdża do pracy tym samym pociągiem. Wie, że pociąg zawsze zatrzymuje się naprzeciwko szeregu domów. Zaczyna jej się wydawać, że zna ludzi, którzy mieszkają w jednym z nich. Gdyby tylko mogła być tak szczęśliwa, jak oni. ....Aż po dzisiaj. Nagle widzi coś wstrząsającego. Widzi tylko przez chwilę, bo pociąg rusza, ale to wystarcza. Wszystko się zmienia. Rachel ma teraz okazję stać się częścią życia ludzi, których widywała jedynie z daleka. Przekonają się, że jest kimś więcej niż tylko dziewczyną z pociągu".
Fragmenty z książki
'' Wyzwania, próby, obowiązek. Samo życie. Trwanie w miejscu potrafi zmęczyć, ale trudno iść naprzód. Zrobisz krok do przodu, czy wolisz się poddać? Twój wybór. Sukces jest w Twoim zasięgu, tylko jeszcze o tym nie wiesz. Podążaj drogą... ''
" Rzeczywistość często nie jest tym czym się wydaje.Oto Alex, maturzystka i absolutnie niewiarygodna narratorka, która czasami nie potrafi odróżnić prawdziwego życia od złudzenia. Codziennie walczy, by rozpoznać, co jest prawdą, a co nie. Uzbrojona w swój aparat fotograficzny, z młodszą siostrą u boku, Alex prowadzi codzienną wojnę ze swoją chorobą - schizofrenią - starając się pozostać przy zdrowych zmysłach na tyle długo, by dostać się do college'u. I nieźle jej to idzie: poznaje nowych ludzi, chodzi na imprezy i.....zakochuje się.Tylko co z tego jest prawdą? Alex przywykła do tego, że jest, jaka jest. Nikt nie przygotował jej na normalność..." Jeśli nawet miłość nie zawsze zwycięża. Dzięki niej łatwiej znieść wszystkie bitwy". Fragmenty z książki
" Nie spodziewałam się, że to takie łatwe porzucić dotychczasowe życie i zacząć nowe. Na początek wystarczy trochę pieniędzy i determinacja, by nie myśleć o tych, których się zostawia. Dziś rano próbowałam po prostu wyjść, ale w ostatniej sekundzie coś mnie pchnęło do jego pokoju; stałam przyglądając mu się, gdy spał jak niemowlę. Niedługo otworzy oczy w pierwszym dniu reszty swojego życia... Szczęśliwe małżeństwo. Uroczy synek. Piękny dom Co więc sprawia, że pewnego ranka Emily Coleman budzi się i jak gdyby nigdy nic wyjeżdża, zmieniając tożsamość i porzucając dotychczasowe życie? Jak przetrwa sama w zupełnie obcym mieście- bez rodziny, pracy, znajomych? I czy będzie w stanie zupełnie odciąć się od swojej przeszłości? Emily ma tajemnicę. Nikt dotąd nie odkrył, jaką. Czy tobie się to uda? Czy choć raz nie myślicie o tym, by rzucić wszystkie zobowiązania i uciec daleko stąd? Emily ( a może Catherine? ) podejmuje taką właśnie decyzję i aż do ostatnich stron nie wiadomo dlaczego. Świetny thriller psychologiczny!" Fragmenty z książki
" Czy zawsze można wierzyć własnym oczom? Anna Fox straciła wszystko: rodzinę, pracę oraz zdrowie. Od miesięcy nie wyszła nawet za próg domu. Całe dnie spędza w internecie, przed telewizorem lub szpiegując sąsiadów za pomocą aparatu fotograficznego. Pozbawiona własnego życia coraz bardziej zaczyna przeżywać cudze...Najwięcej uwagi poświęca Russellom, rodzinie nowej w okolicy i tak podobnej do tej, którą jeszcze niedawno sama miała. Jednak pewnej nocy widzi coś, czego nie powinna oglądać. Świat Anny się rozpada, a na jaw wychodzą szokujące sekrety. Co jest prawdą, a co zmyśleniem? Kto jest w niebezpieczeństwie, a kto panuje nad sytuacją? W tym piekielnie wciągającym thrillerze nikt - i nic - nie jest tym, czym się wydaje!"
Fragmenty z książki
" Odwaga może się przejawiać na wiele różnych sposobów. Czasem oznacza poświęcenie własnego życia dla czegoś ważniejszego, dla drugiego człowieka. Czasem to rezygnacja ze wszystkiego, co znałeś, ze wszystkich, których kochałeś , w imię czegoś większego. Ale czasem coś zupełnie innego. Czasem oznacza, że mimo bólu zaciskasz zęby i każdego dnia na nowo podejmujesz wysiłek, mozolną pracę na rzecz lepszego jutra ''.
Veronica Roth
" O najważniejszych sprawach najtrudniej opowiedzieć. Są to sprawy, których się wstydzisz, ponieważ słowa pomniejszają je - słowa powodują, iż rzeczy, które wydawały się nieskończenie wielkie, kiedy były w Twojej głowie, po wypowiedzeniu kurczą się i stają się zupełnie zwyczajne. Jednak nie tylko o to chodzi, prawda? Najważniejsze sprawy leżą zbyt blisko najskrytszego miejsca twej duszy, jak drogowskazy do skarbu, który wrogowie chcieliby ci ukraść. Zdobywasz się na odwagę i wyjawiasz je, a ludzie dziwnie na ciebie patrzą, w ogóle nie rozumiejąc, co powiedziałeś, albo dlaczego uważałeś to za tak ważne, że prawie płakałeś mówiąc. Myślę, że to jest najgorsze. Kiedy tajemnica pozostaje niewyjawiona nie z braku słuchacza, lecz z braku zrozumienia ''. Stephen King
" Nie bój się iść, dokąd nigdy nie poszedłeś i robić to, czego nigdy dotąd nie zrobiłeś, ponieważ obie te rzeczy są niezbędne byś mógł mieć to, czego nigdy nie miałeś i zostać tym, kim nigdy dotąd nie byłeś".
Mike Dooley
" Samotność to dziwna rzecz. Zakrada się cicho i niepostrzeżenie. Siada obok ciebie w ciemności. Głaszcze cię po włosach, kiedy śpisz. Owija się wokół twojego ciała i zaciska się tak mocno, że brakuje ci tchu , że zamiera twój puls, choć krew płynie coraz szybciej. Dotyka ustami miękkich włosków na twoim karku. Zostawia kłamstwa w twoim sercu, kładzie się w nocy w twoim łóżku, wysysa światło z każdego kąta. Nie odstępuje cię na krok, kurczowo trzyma cie za rękę tylko po to, żeby jednym szarpnięciem pociągnąć w dół, kiedy usiłujesz się podnieść. (.....) A kiedy sądzisz, że jesteś gotów odejść, że jesteś gotów się uwolnić, zacząć od nowa, samotność jak stary znajomy staje obok twojego odbicia w lustrze i patrząc ci prosto w oczy, mówi: no dalej, spróbuj przeżyć życie beze mnie. Nie znajdujesz słów, żeby bronić się przed samym sobą, przed głosem, który powtarza , że nie jesteś wystarczająco dobry, nigdy, nigdy, nigdy nie będziesz wystarczająco dobry. Samotność to zgorzkniały, żałosny towarzysz. Zdarza się, że po prostu nie odpuści ''.
Tehereh Mafi
'' Nieprawda, że czas leczy rany i zaciera ślady. Może tylko łagodzi przykrywając wszystko osadem kolejnych przeżyć i zdarzeń. Ale to, co kiedyś bolało, w każdej chwili jest gotowe przebić się na wierzch i dopaść. Nie trzeba wiele, żeby przywołać dawne strachy i zmory. Gdyby nawet trwały w ukryciu, zepchnięte na samo dno, to przecież gniją gdzieś tam, na spodzie, i zatruwają duszę, zawsze pozostawiając jakiś ślad - w twarzy, w ruchach, w spojrzeniu - tworzą bariery psychiczne, kompleksy. Nie pomoże wódka, nie pomoże szarpanie się w skrajnościach, od usprawiedliwiania do potępiania ''.
Lucjan Nowakowski
'' Nagle zdajesz sobie sprawę, że wszystko się skończyło. Naprawdę. Nie ma już powrotu. Czujesz to. I próbujesz zapamiętać, w którym momencie to wszystko się zaczęło. I odkrywasz że zaczęło się wcześniej niż myślisz. Długo wcześniej. I w tej chwili zdajesz sobie sprawę, że to wszystko zdarzyło się tylko raz. I nieważne jak bardzo się starasz, nigdy nie poczujesz się taki sam. Nie będziesz już nigdy czuć się jak trzy metry nad niebem...''
Federico Moccia
'' Dopiero z upływem lat zaczyna się dostrzegać pewne rzeczy. Teraz wiem na przykład, że życie dzieli się zasadniczo na trzy etapy. Najpierw człowiek nawet nie myśli o tym, że się starzeje, że czas płynie i że od pierwszej chwili, od samych narodzin, zmierzamy do wiadomego końca. Kiedy mija pierwsza młodość, wkraczamy w drugi okres i uświadamiamy sobie, jak kruche jest nasze życie. To, co z początku jest tylko bliżej nieokreślonym niepokojem, przybiera na sile, stając się wreszcie morzem wątpliwości i pytań, które towarzyszą nam przez resztę dni. I w końcu u kresu życia rozpoczyna się trzeci etap, okres pogodzenia się z rzeczywistością. Wówczas nie pozostaje nam nic innego, jak tylko zaakceptować naszą kondycję i czekać''. Carlos Ruiz - Zafon
'' Dom jest tam, gdzie światło w oknie, tam gdzie ktoś kochany czeka, gdzie z kimś bliskim dzielę troskę, kromkę chleba, kubek mleka.
Fot. Bożena M Dom jest tam, gdzie światło w oknie, gdzie otuchą czas się stroi, gdzie się nam splatają drogi, gdzie przy stole - bliscy moi''. Maria Kuśnierz
