odejść temu co przeszłe. Nie trzymać się
kurczowo jak tonący brzytwy. To co uchylone
- pozamykać. Zatrzasnąć przed nosem, żeby
nie wracało. Nie uwierało, nie kaleczyło,
nie smuciło.
Trzeba wybaczyć. Sobie. I dla siebie. Dla
świętego spokoju i spokojnych snów. I
ruszyć z miejsca. W nieznane. Po kolejne
doświadczenia, emocje. Po nowe uśmiechy,
serca, dłonie. I brać garściami jak swoje.
Trzeba żyć. Teraz. Natychmiast. Dziś. By
do diabła nie żałować. Bo czas gna. Ciągle
depcze nam po piętach. Wykrusza się.
Chytry drań ".
Elżbieta Bancerz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz